Marynarzom towarzyszy wiele legend i anegdot. Praca na morzu jest ciężka, wymagając przy tym odpowiednich predyspozycji zdrowotnych. Jakie badania należy wykonać przed pierwszym wypłynięciem? Czy istnieją choroby, które dyskwalifikują pracę na morzu w przyszłości? Odpowiedź na te pytania znajdziecie w poniższym artykule.
Badania – podstawa prawna
Wymagania stawiane przed marynarzami jasno określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 9 grudnia 2015 roku w sprawie warunków zdrowotnych wymaganych od marynarzy do wykonywania pracy na statku morskim. Pod tą przydługą nazwą kryje się pełne kompendium wiedzy dla marynarskiego adepta. Przed rozpoczęciem pracy musi on wykonać wiele badań ogólnych, określających kompleksowy stan zdrowia.
Do zupełnej podstawy zalicza się test wzroku oraz słuchu. Ich przebieg w sposób sztywny określają załączniki rozporządzenia. Podobnie wygląda egzamin ze sprawności ruchowej, wykonywany w kontekście przyszłego poruszania po statku.
Marynarz musi także wykonać elektrokardiografię (badanie układu sercowo-naczyniowego) oraz badanie radiologiczne klatki piersiowej (pot. RTG). Ważna jest morfologia, badanie moczu i stężenia kreatyniny w surowicy krwi.
W ramach przygotowania do wypłynięcia na śmiałka czeka jeszcze test: uzębienia, układu nerwowego, czynności wątroby, cukrzycowy (poziom glikemii), a także psychologiczny (tendencje do uzależnień, równowaga psychiczna, przyjmowane leki).
W każdym przypadku lekarz ustala: stopień zaawansowania objawów (ew. choroby), ryzyko pogłębienia lub niwelacji, a także wpływ pracy morskiej na dolegliwość. Na samym końcu wydawane jest świadectwo o tzw. braku przeciwwskazań do pracy na morzu, znane powszechnie pod nazwą morskiego świadectwa zdrowia.
Czy są choroby, które w stu procentach wykluczają morskie eskapady?
Żywot marynarzy nie należy do lekkich, ale okresowym badaniom poddają się również: kapitanowie, elektrycy oraz mechanicy. Wspomniane wcześniej rozporządzenie dotyczy wszystkich pracowników morskich. Wskazuje przy tym w sposób dokładny stany chorobowe, które mogą wpłynąć na tymczasową lub permanentną niezdolność do wykonywania pracy. Niekiedy schorzenie zabrania wykonywania wyłącznie niektórych czynności na statku. Innym razem określa niemożliwość wykonywania czynności na wodach o określonej długości lub szerokości geograficznej. Ostatnią opcją jest zalecenie zwiększonej częstotliwości badań okresowych w celach prewencyjnych.
Pełna lista chorób wraz z ich klasyfikacją zawarta jest w załączniku nr 1 do rozporządzenia. Lekarz przeprowadzający badanie ma obowiązek poinformować osobę o stanach, które uniemożliwiają mu wykonywanie pracy na morzu, wraz ze stosownym uzasadnieniem.
Za morskie świadectwa zdrowia jest odpowiedzialny lekarz medycyny pracy. Na przyspieszenie otrzymania dokumentu, wpłynie wykonanie części badań prywatnie (np. we wcześniejszym terminie). RTG płuc powtarza się co dwa lata, wizytę u okulisty oraz laryngologa co cztery. Świadectwo najszybciej otrzyma się w ośrodkach znajdujących się w miejscowościach nadmorskich.
Artykuł powstał we współpracy merytorycznej z https://hms-assistance24.com/