Flory stracone

W raju naszym rosły wielkie kwiaty,
wody kwitły gwiazdami metrowej średnicy…
gdyśmy wyszli na północ, na zachód,
wygnańcy chmurnolicy…
Lecz tęsknota nasza do tej pory
raj wspomina,
flor straconych szuka,
w szarych ścianach smuci się i nuży…
Chce zasłony z lian, słońcem podszytych,
wiszących luzem,

więc na oknach zawiesza zielone żaluzje…
Chce różowej padmy, wodnej róży,
więc na dywanach, na sukniach,
na firankach pylnych i ponurych
rysuje florotrupy,
lilijne upiory,

kolorowe, stulistne wykwity…
I patrzy, jak się ptaki zbierają do lotu
tam, gdzie rozkwita lotos…

_____

Autor: Maria Pawlikowska-Jasnorzewska