Adam Prot Asnyk, pseudonim „Jan Stożek”, „El…y” (ur. 11 września 1838 w Kaliszu, zm. 2 sierpnia 1897 w Krakowie) – polski poeta i dramatopisarz[1]; w czasie powstania styczniowego (1863–1864) członek Rządu Narodowego (1863); doktor filozofii (1866), w latach 1889–1894 redaktor dziennika „Nowa Reforma”.
W twórczości Asnyka obecna jest stale nuta patriotyczna, głosząca wiarę w siłę narodu i możliwość odzyskania wolności, polemiczna wobec konserwatywnego programu ugody (w 25 rocznicę powstania 1863 roku). Styl sonetów określić należy mianem dyskursywnego; cechuje go intelektualizacja oraz abstrakcyjność leksyki, brak rozbudowanych obrazów, metafor, porównań. Wiersze ogłaszał w zbiorach zatytułowanych Poezje (1869, 1872, 1880, 1894). Twórczość literacką zapoczątkował w latach 1864–1865. Jego liryka w tym okresie była wyrazem rozterki duchowej poety, przeżywającego kryzys światopoglądowy, pogłębiony klęską narodową. Motywem wielu jego utworów jest krajobraz górski, zwłaszcza tatrzański.
Wybierz interesujący Cię wiersz:
- Prośba
- Zmarłej dziewicy
- Ta łza
- Wodospad Siklawy
- Między nami nic nie było
- Wspomnienie
- Helenie Modrzejewskiej
- Miejcie nadzieję
- Piosnka pijaka
- Sonet / Pośród narodów – wyście nędzarzami!
- Morskie Oko
- Podczas burzy
- Giewont
- Dzień i noc
- Dziwny sen
- Egzotyczne kwiaty
- Gdy szron…
- Gdybym był młodszy…
- Dlaczego wicher tak wieje…
- Do …
- Do młodych
- Dopiero w związku z wszechświata ogromem…
- Dwa spotkania
- Choć w praw niezmiennych…
- Ci, którzy jasność…
- Da Bóg kiedyś zasiąść w Polsce…
- Daremne żale
- Dla Panny Laury R.
- Chłopca mego mi zabrali…
- Choć pól i łąk…
- Bodaj owa rzeczka…
- Bezimiennemu
- Bez granic
- Anakreontyk
- Anielskie chóry
- Astry
- Barkarola
- Baśń tęczowa
- *** (Kiedym Cię żegnał…)
- Abdykacja
- Ach powiedz
- Ach, jak mi smutno!
Źródło opisu Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Adam_Asnyk